Dat was up’n Dinngesdach, dat Wäer was nich gaud,
daor güng ik spatzaiern, daor achtern nao ’n Hauk,
un köm an ne Wiske met Baister vörbie.
Wat denn daor passaierde, dat glöwst du mi nie!
De Wiske was rickelt met dubbelt’n Draoht
un up ditte Wiske stünd ’n Baist jüst paraot
un draide sik ümme as ik ’n Patt wiedergüng.
Un as ik ett ankääk, knippoogede ett – un süng!
„Muh!“, dö ett singen un knippoogede all weer.
Ik bläw einfach staon, villicht köm jao noch mehr.
Un da wiesede ett mi de Richtung nao achtern tau’n Schloot.
Un daor mösst ik dann henn, villicht was daor jao Not!
De Wiske bedüerde denn köttesten Wech.
Ik höahl mi an ’n Paohl fast, dann schlank öwer wech,
öwer denn einen un denn anneren Draoht.
Doar platzde uk all van de Büxen de Naoht!
Messnatt was dat Gräss un güng bit ünner ’t Knai.
Un ik dacht noch bi mi: „Waorüm is ett kien Hai?“
Daor köam ik in ’t Strumpeln un liek daonao daol.
Un de Schauhe wörn uk all met halfappe Saohl.
Nu mösst ik ett wääten, nu was ’t heel un dall all egaol!
Ik güng nao denn Schloot tau, köam glieks wedder daol,
un rutskede de Böschung bit in ’t Waoter hinunner.
Dat daor wer in Not was, was wücklik kien Wunner!
Ik stünk as ’n Messhoop, dat Tüüch was ’de mit schier!
Daor güng ik wer trügge. Wat schull ik uk hier?
Dat Baist stünd taun Kaawen bie’n Tuun ummetau
un gäw mi kien „Muh!“ mit un uk kien „Miau!“
’n paor Lüe bekääken nu uk all mien Pech.
Säi hülpen mie trügge, övern Tuun, up’n Wäch,
un wull’n uk wääten, wat ik daor dö – messnatt, uppe Schauh!
Daor füng ik an to prooten un maok’de säi schlau!
’n Kind wull dann wääten, wekket Baist ik denn mennde.
Daor draihde ik mie ümme un wies’de ett behende
un stellde entsetzt faste: et knippoogede nich.
Bi ’t lessde Maol wies’d’ ett blot dat halwe Gesicht.
Dat Baist dö blot ääten un wunnerte sük,
wat wie Lüe wohl mänd’n van sien moijet Gesicht.
Un ik wull blot heim, in’t Bedde un uk up’n Pott.
Drai Daoge Kaarmse! – Ob dat woll so mott?