Dit is dat Geriemßel, wo dat Ümmekieken ain’n Tyrannen den Dood andaat

As de Gägend noch wild was un de Wälder noch uur,

as de Sippen noch herrschd’n un de Dood was Natuur,
doar lääwd’n doar buten vör dit beschaulikke Dörp
tauhope met anndren uk Trine un Jörg.

Säi wörn Süster un Brauer ut schwoarster Geburt.
Dood läg dägens und nächtens up gefräßige Luer.
Läiwe Mamme, de stöf bold, doar wörn säi ers säwen,
so dat se ehr kaum kennd’n, so hart was dat Läwen.

Ehr Pappe was ehrlik un ’n gestanden’n Mann.
Hai güng flietig joagen, was vör Arbeid nich bang,
un hai lehrde de Kinner, wat dat Wichtichste was:
Läiwe, Frönde, Freiheit un ’n Läwen ohne Hass.

’n poar Joahre löater köm ’n römischen Mann
in de Gäägend un mände, wat hai aalens kann.
Hai unnerdrückde un plünnerte de friedliek’n Lü’,
Augustus gäv üm de Macht – ümmesünst aale Müh!

De Jörg was noch lüütket, üm wass’de kien Boart,
doch hai wüssde genaawe: de Römer mott fort!
Un so har hai sük tückische List överlecht,
un de Trine, de hülp üm, un so was ett Recht!

Säi klaud’n denn Römer in düstere Nacht
dat güldene Siegel, dat Teiken siener Macht,
un löppd’n in’t Mauer, wo dat Teiken dann blääw.
Säi had’n ja lernd, wo man in’t Mauer överlääwt!

As de Römer dann söchte, un hai fünd wohl ’n Spuur,
doar tröckt ett üm in’t Mauer, de Kinner up de Luer.
Un unner dat Nöst off ’n Wippsteert, doar kunn hai ett sain,
dat güldene Siegel, un hai säi: „Ik krieg’ di!“ up Latein.

Doch as hai doar hinsteeg, de törichte Mann,
doar moak’d’n de Kinner Schandaol, Mann o Mann!
So dat sük de Römer verschrocken ümmekääk.
’n Hoahnenträä – ’n Glieen – in’t Mauer hai lääch!

Gladius un Lorica besörchten denn Rest,
hai güng sünnich unner, genaawe ünner dat Nöst.
Un dat güldene Siegel van düssen Tyrann’,
dat deint us as Mahnung, dat weit jedermann.

Uk Arminius krääch Künne van de Kinner ehr Daun
un haff kott d’rub drai romsche Legionen verhau’n.
Cäsaren, de habbt us danoa nich mehr besöcht,
dat is uk man gaud so, weil de einfach nix döcht!

Ümmesichtich mosst du wän, wenn dat Mauer di röpp,
denn ünner denn Wippsteert sien geflocht’nes Nöst,
doar kann villicht moal wat Güldenes schien.
Dann stieg doar nich wieder! Koam blot nich in’t Glien!